Via gender mainstreaming proberen overheden en organisaties, naast hun Gelijkekansenbeleid, nefaste genderverhoudingen te wijzigen.
Tot de jaren ’90 van de 20ste eeuw bestaat het emancipatiebeleid van de VN en in Europa en België enkel uit specifieke acties gericht op vrouwen, bv. de wet van het huwelijksgoederenrecht. Deze maatregelen zijn noodzakelijk maar zijn slechts een gedeeltelijke oplossing en veranderen de gegenderde structuren in de samenleving niet. Ook hier dringt na verloop van tijd de overgang naar een gendergerichte aanpak zich op, die toelaat genderrelaties en –structuren in vraag te stellen en te wijzigen: de gender mainstreaming strategie.
Het mainstreamen van gender in het beleid kan worden samengevat als:
Lees zeker ook: Gender mainstreaming: defenitie, voordelen, wetgeving, et cetera / IGVM
Waar gender mainstreaming als een preventief en continu proces geïntegreerd wordt in alle beleidsdomeinen, wordt het Gelijkekansenbeleid 'curatief' ingezet in een domein waarin ongelijkheden zijn vastgesteld. Door middel van specifieke maatregelen (positieve actie) probeert men deze situatie recht te zetten en de achterstand van vrouwen weg te nemen. Positieve actie is dus tijdelijk van aard: het begint als ongelijkheden worden vastgesteld en het houdt op wanneer de feitelijke gelijkheid gerealiseerd is.
Organisaties of overheden kunnen hun gelijkekansenbeleid combineren met gender mainstreaming, omdat beide strategieën elkaar aanvullen.
Lees zeker ook: Gender mainstreaming (UN Women)
Kantelmoment internationaal wat betreft gender mainstreaming is de Wereldvrouwenconferentie van de VN in Peking (1995) waarbij 189 landen, waaronder België, zich verbinden met het Peking Actieplatform en het mainstreamen van gender bij overheidsacties. De VN baseert zich hierbij op ‘gender als sociaal construct’.
Lees zeker ook: Verklaring en Actieplatform van Peking viert twintigste verjaardag (rosavzw.be)
Sindsdien heeft bijna drie kwart van alle staten een of andere vorm van nationale structuur geïnstalleerd om genderoverwegingen in alle beleidsdomeinen te integreren.
Het VN Peking Platform voor Actie bepaalt dat de rol van mannen in gender mainstreaming evenzeer belangrijk is, bv. door het stimuleren van mannen om bij te dragen aan de zorg voor de kinderen, het aanbieden van diverse en roldoorbrekende rolmodellen voor jongens.
Lees zeker ook:
In navolging van de VN verbond in 1996 ook de Europese Commissie zich met een gender mainstreaming benadering in alle Europese beleidsdomeinen, die gecombineerd wordt met het Europese specifiek gelijkekansenbeleid.
In 2010 hernieuwde de Europese Commissie met het Women’s Charter -pdf haar engagement t.o.v. het versterken van een genderperspectief in al haar beleidsdomeinen.
Meer over gender mainstreaming in Europa: Europese Commissie: Actions to implement the Strategy for equality between women and men 2010-2015 -pdf
Lees zeker ook:
Ook de Raad van Europa beveelt gender mainstreaming aan als strategie voor gendergelijkheid. Het Report of the Council of Europe on Gender Mainstreaming -pdf uit 1998 (rev. 2004) wordt nog steeds beschouwd als basistekst voor gender mainstreaming van overheidsbeleid.
Lees zeker ook: Council of Europe: Gender Mainstreaming.
Voor het specifieke Gelijkekansenbeleid in Europa: het katern Gelijkekansenbeleid in Europa binnen dit thema.
Op 12 januari 2007 heeft België een wet aangenomen die het integreren van de genderdimensie in alle Belgische federale beleidsstructuren verplicht, om gendergelijkheid te bevorderen.
In het regeerakkoord van 1 december 2011 belooft de regering er op toe te zien dat deze wet wordt uitgevoerd.
Op 6 juli 2012 lanceert de federale regering haar plan gender mainstreaming: 40 beleidsaspecten zullen de genderdimensie integreren. Hoe? Lees:
Lees zeker ook:
Sinds 2005 hanteert de Vlaamse regering een open coördinatiemethode (OCM) om een gelijkekansenperspectief (op vlak van o.m. gender) in alle Vlaamse bevoegdheidsdomeinen te integreren. De OCM is sinds 2008 decretaal verankerd en houdt in: gezamenlijk vastleggen van doelstellingen door alle Vlaamse ministers en een eigen verantwoordelijkheid voor elk beleidsdomein in de wijze waarop die doelstellingen gerealiseerd worden.
Lees zeker ook: