Emily Warren Roebling

Emily Warren Roebling (1843-1903) zal als selfmade werfingenieur mee de coördinatie en constructie van de Brooklyn Bridge in New York City op zich nemen in een tijdperk waarin de overheersende idee is dat vrouwen 'niet de hersenen bezitten om dergelijke complexe materie te bevatten'. 

Een man en schoonvader als ingenieur

Emily Warren Roebling wordt geboren op 23 september 1843 als Emily Warren, het elfde kind in een gezin van twaalf. Ze ziet het levenslicht in Cold Spring, een stadje aan de Hudson rivier in de Amerikaanse staat New York. In 1864 leert ze burgerlijk ingenieur Washington Roebling kennen. Ze trouwen op 18 januari 1865. Twee jaar later wordt hun huwelijk gezegend met een zoon.

Emily Warren's man assisteert zijn vader, ingenieur John Roebling, bij de bouw van bruggen. In 1868 krijgt Joh Roebling eindelijk groen licht om zijn gedurfde ontwerp te realiseren: een hangbrug met een overspanning van 833 meter over East River, tussen Brooklyn en Manhattan. Maar Warren's schoonvader overlijdt nog voor de werken goed en wel begonnen zijn. Haar echtgenoot Washington volgt John Roebling op in het project als hoofdingenieur. Het is in het kielzog van deze gebeurtenissen dat ook Emily Warren's ingenieurstraject vorm krijgt.

Emily Warren grijpt in via zelfstudie, tact en diplomatie

Washington Roebling erft de plannen van zijn vader en in 1869 begint hij met de constructie van de massieve betonnen fundering van de torens. De werken vlotten echter minder goed door zijn gebrekkige communicatie-vaardigheden. Er rijzen ook vragen over zijn leidinggevende capaciteiten. Emily Warren volgt alles van nabij op en voelt de spanningen. Ze begint haar man te verdedigen. Met veel tact en diplomatie weet ze de critici te overtuigen dat Washington de opdracht aankan. Om haar man nog beter te helpen begint ze via zelfstudie wiskunde en bouwtechniek te bestuderen. Algauw kan ze vlot meepraten over spanningsanalyse, kettinglijnen, materialensterkte en de finesses van de staalkabelconstructie.

Doordat Washington Roebling herhaaldelijk naar de rivierbodem moet afdalen in een caisson, een zinkkuip gevuld met geperste lucht, krijgt hij in 1872 de gevreesde decompressieziekte. Zodra dit aan het licht komt, willen de opdrachtgevers de zo goed als blinde en verlamde hoofdingenieur vervangen. Opnieuw slaagt de schrandere Emily Warren erin de voorzitter van de New York Bridge Company ervan te overtuigen dat haar man ondanks zijn ziekte het project perfect kan blijven leiden.

Het is Emily Warren die de volgende tien jaar almaar meer verantwoordelijkheden op zich zal nemen binnen de coördinatie en constructie van het project. Washington dicteert haar een compleet lastenboek met gedetailleerde instructies voor de verdere afwerking van de brug. Op zijn aanwijzingen tekent ze detailschetsen en grafieken. Haar zelfstudie komt haar nu goed van pas.

Emily Warren Roebling, zoals ze binnen het project bekend staat, trekt dagelijks naar de werf en treedt op als tussenpersoon tussen haar man en zijn assistent-ingenieurs. Ze onderhoudt de relaties met de pers, de politici en de investeerders. Na enige tijd beantwoordt ze met kennis van zaken de vele vragen van aannemers en ingenieurs op de bouwwerf. De mannen krijgen het vermoeden dat zij de taak van hoofdingenieur overgenomen heeft.

'Ondenkbaar dat een vrouw zo'n complexe materie kan bevatten'

Het is op dat moment dat Emily Warren voorzichtig moet zijn. Als bekend zou raken hoe groot haar bijdrage is aan de constructie van één van de grootste monumenten ooit, dan zou de publieke opinie zich tegen Washington Roebling keren en de financiers zouden afhaken. Hoe je het ook draait of keert, Emily Warren is een vrouw én heeft géén officiële scholing als ingenieur. Alle kennis die ze bezit, heeft ze vergaard via zelfstudie en de praktijk op de werf. Voor haar Victoriaanse tijdgenoten is het over het algemeen totaal ondenkbaar dat een vrouw de hersens heeft om zo’n complexe materie te bevatten.

In 1881 is het bijna zover. De voorbije neger jaar liet Washington Roebling zich niet meer op de werf zien. Opnieuw neemt Emily Warren hierop het heft in handen. Ze spreekt het Genootschap van Burgerlijk Ingenieurs toe en lobbyt intensief achter de schermen om haar man als hoofdingenieur in functie te laten. Met succes. Daarna gaat ze weer verder met het toezicht op de werf. Ze superviseert de aankoop van bouwmaterialen, onderhandelt met aannemers over deadlines, geeft instructies aan de werfleiding en neemt de sociale verplichtingen op zich. Daar gaat Emily Warren mee door tot de brug afgewerkt is. 

'Evenveel verdienste aan de realisatie van de Brooklyn Bridge'

Op de openingsplechtigheid op 24 mei 1883 verklaart congreslid Abram S. Hewitt dat Emily Warren Roebling als werfingenieur evenveel verdienste heeft aan de realisatie van het prestigieuze project als haar man. Haar naam prijkt trouwens op de gedenkplaat aan de brug naast die van John en Washington Roebling.

Emily Warren Roebling zal 14 jaar van haar leven aan de brug werken. Na het voltooien van het project in 1883 heeft ze haar handen terug vrij voor andere interesses. Ze wordt een veel gevraagd spreker, reist de wereld rond en publiceert artikels over haar activiteiten. Tijdens de Spaans-Amerikaanse oorlog leidt ze mee de American Relief Society. Later gaat ze rechten studeren aan de New York University. In haar eindwerk “A Wife’s Disabilities” (1899) pleit ze voor gelijke rechten voor vrouwen. 

Emily Warren Roebling wordt ziek in 1902 en overlijdt op 28 februari 1903, op zestigjarige leeftijd. Haar man Washington blijft nog in leven tot 1926.

Aanraders uit de RoSa-bibliotheek

• Women in engineering: pioneers and trailblazers / Margaret E. Layne, 2009 - RoSa ex.nr.: FII m/686
• More than petticoats. Remarkable New York Women / Antonia Petrash, 2002 - RoSa-ex.nr.: T/513