Too Fat, Too Slutty, Too Loud - Anne Helen Petersen

Anne Helen Petersen

Too Fat, Too Slutty, Too Loud: The Righ and Reign of the Unruly Women
Londen: Simon & Schuster, 2017. 266 p.
RoSa-ex.nr.: FI a/498

In Too Fat, Too Slutty, Too Loud bestudeert Anne Helen Petersen de 'ongehoorzaamheid' van tien beroemde vrouwen. Waarom krijgen deze vrouwen zoveel bagger over zich heen? De auteur, zelfverklaard 'unruly' omdat ze tegen Amerikaanse normen in op haar 36ste ongehuwd blijft en voor een carrière kiest, hoopt dat iedereen die haar boek leest zich vragen stelt bij de ‘ongehoorzaamheid’ van de tien bekende vrouwen en de seksistische commentaar die vrouwen dagelijks krijgen op hun vrouw-zijn. De regels maken de vrouw. Maar waarom mag de vrouw niet haar eigen regels bepalen?

Ongehoorzaam?

Neem tennisster Serena Williams, ze krijgt het verwijt dat ze niet past binnen het beeld van de gemiddelde (witte) tennisvrouw. Ze zou te sterk zijn, zo getuigen haar persoonlijkheid en kledingkeuze. Toch zit ze niet verlegen om een opvallende outfit die haar spieren accentueert en uit ze verbaal haar ongenoegen als ze een punt verliest. Williams zou de grens van het aanvaardbare en het vrouwelijke overschrijden, waardoor ze ‘te mannelijk’ en ‘te sterk’ zou zijn. Serena weigert zichzelf te zien als een agressieve vrouw die haar plek opeist in de sportwereld en het idee dat ze te sterk zou zijn. Daarmee maakt de auteur duidelijk hoe seksisme (en racisme) meespelen in de commentaar waar Williams vaak mee te maken te krijgt.

Zelfobjectivering

Ook de Amerikaanse rapster Nicki Minaj wordt ervan beschuldigd dat in te gaan tegen de codes van normatieve vrouwelijkheid: zij zou dan weer 'te sletterig' zijn. Minaj kwam in een mediastorm terecht nadat ze in juni 2014 de foto van haar nieuwe singlecover postte op Instagram. Op de foto zit ze in squatpositie met een string, beha en hoge top aan terwijl ze over haar schouder kijkt. De sticker ‘Parental advisory: Explicit cover’ rechtsvanonder op de foto is de voorbode op de kritiek die ze later krijgt als slecht voorbeeld voor meisjes en jonge vrouwen. Dat Nicki Minaj haar billen aan de wereld toont, kwalificeren sommigen als 'vrouwonvriendelijk', maar volgens Petersen bewijst de rapster er eigenlijk mee dat ze de objectivering van haar lichaam in eigen handen neemt. Minaj verzet zich tegen het voorgelegde script in Hollywood met het slanke schoonheidsideaal, laat zien dat vrouwen hun seksualiteit niet moeten onderdrukken en dat ze trots mogen zijn op hun eigen lichaam.

Picture perfect doorbroken

Ook reality-ster Kim Kardashian krijgt de wind stevig langs voren tijdens haar eerste zwangerschap. Ze verhult haar lichaam niet in vormeloze kleding, maar blijft trouw aan haar kledingstijl met strakke jurken en hoge hakken. Ongepast, oordelen de media. Ook haar opmerkingen over hoe vervelend haar zwanger zijn is,vallen niet in goede aarde. Petersen schrijft Kardashian, een vrouw die in haar zelfpresentatie net perfectie schijnt na te streven, lof toe omdat zij openhartig en eerlijk spreekt over de moeilijkheden van zwangerschap.

Betreden van de ‘mannelijke’ publieke ruimte

Van de tien bekende vrouwen is er slechts één vrouw waarvan haar ongehoorzaamheid wordt getolereerd: Melissa McCarthey. De Amerikaanse actrice beantwoordt niet aan het typische beeld van een Hollywoodactrice. Omwille van haar maten wordt ze al als een ongehoorzame vrouw gezien, maar wel een coole ongehoorzame vrouw die zich niet opdringt in de publieke ruimte.

Dit in tegenstelling tot Hillary Clinton. Haar gooi naar het presidentschap in 2008 en 2016 maakt pijnlijk duidelijk hoe moeilijk het voor vrouwen vandaag nog is, dat ze al gauw als te ‘opdringerig’ worden gezien in de publieke ruimte die sinds mensenheugenis als mannelijk wordt beschouwd. Clinton krijgt bakken kritiek over zich heen. Ze zou te assertief, te luid en te dominant zijn. Dit zijn eigenschappen die worden toegekend aan mannen en vaak hoger worden ingeschat dan eigenschappen die aan vrouwen worden toegekend. Wanneer een vrouw te veel van deze ‘mannelijke eigenschappen’ vertoont, wordt dit vaak als iets negatief bestempeld. Bij mannen worden deze eigenschappen dan net weer geapprecieerd. Het zijn ook niet alleen conservatieve mannen die zich tegen Clinton keren, ook vrouwen pakken haar hard aan en stemmen liever op een onbekwame man als Trump dan op een vrouw die ‘te schel’ is. De verkiezingsuitslag in 2016 maakt wederom duidelijk dat seksisme en vooroordelen nog niet de wereld uit zijn.

Toejuichen van 'unruly women'

Too Fat, Too Slutty, Too Loud biedt stof tot nadenken over wat vrouwelijkheid inhoudt en waarom we vrouwen hard aanpakken als ze de grens van het sociaal aanvaardbare overschrijden en de publieke ruimte betreden. De publieke ruimte is al lang niet meer alleen voorbestemd voor mannen, vrouwen worden er inmiddels 'getolereerd', maar helaas nog niet aanvaard. Toch eindigt Petersen met een positieve noot:

Aanraders uit de RoSa-bibliotheek:

• Too Fat, Too Slutty, Too Loud: The Righ and Reign of the Unruly Women / Anne Helen Petersen, 2017 - RoSa-ex.nr.: FI a/498