hier komen promoties & acties

Thumbnail F Bomb Lauren Mc Keon

F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism - Lauren McKeon

RoSa leest

13 juni 2024

Lauren McKeon

F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism
Dallas: BenBella Books, 2018

feminisme / antifeminisme / standpunten / protestbewegingen / 

RoSa-ex.nr.: FII a/1192

Het boek F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism gaat in op de vaak onderbelichte rol van vrouwen die zich mobiliseren tegen feminisme. Het boek bestaat uit drie delen: het eerste deel exploreert de rol van feminisme vandaag, uitdagingen binnen de feministische beweging en uiteenlopende reacties op feminisme. In deel twee gaat McKeon in op de prominente rol van vrouwen die zich mobiliseren tegen het feminisme in Noord Amerika. Dit doet ze aan de hand van interviews met toonaangevende stemmen, events die ze bijwoonde, alsook (sociale) media kanalen en onderzoek. Ze gaat daarbij zowel in op de diversiteit binnen de antifeministische beweging als op de overeenkomsten. Het boek biedt daarmee een genuanceerd beeld van de motieven, denkkaders en attitudes van vrouwen die zich mobiliseren tegen feminisme en geeft een krachtig signaal: we kunnen deze veelheid aan stemmen niet (langer) negeren. In het derde hoofdstuk tracht ze een positieve feministische toekomst te schetsen.

Hoe feminisme een onpopulair woord werd

Het eerste hoofdstuk exploreert de ambigue relatie van vrouwen ten aanzien van feminisme en waarom feminisme een onpopulair woord (‘F-woord’) werd volgens Lauren McKeon. Ze kijkt hierbij naar verschillende reacties van vrouwen op de feministische beweging enerzijds en uitdagingen binnen het feminisme anderzijds. Dit vormt het kader voor de rest van het boek.

“Between women who say they don’t need feminism and women who can’t agree on what feminism should be, the challenges of fighting for gender equality have never been greater.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, achterflap)

Verschillende reacties op het feminisme

McKeon geeft aan dat ‘Backlash’ (weerstand) tegen het feminisme niet nieuw is en dat er vanaf het begin van het feminisme altijd tegenstanders zijn geweest. Deze weerstand komt zowel van mannen als vrouwen, en traditioneel eerder uit religieuze, conservatieve, en rechtse hoek. De auteur verwijst naar het prominente boek Backlash: The Undeclared War Against American Women van Susan Faludi, de auteur die de term backlash introduceerde en er een boek aan wijdde. Volgens McKeon is de huidige antifeministische beweging en de rol van vrouwen daarin aldus geen nieuw fenomeen maar een déjà vu: een nieuwe uiting van een gekend fenomeen. 

De huidige weerstand kent volgens de auteur wel andere uitingen en gezichten die niet altijd passen bij de traditionele tegenstanders van het feminisme. Ze geeft aan dat de opkomst van internet en sociale media hierin een belangrijke rol spelen omdat het nieuwe manieren biedt om zich met anderen te verbinden, groepen te vormen en te mobiliseren. Dit is onder meer zichtbaar  in Facebookgroepen zoals ‘Women Against Feminism’ en ‘Feminism is Evil’.

“This latest iteration of the anti-feminist backlash reminded me of a Glee mash-up song, only depressing (well, depending on how you feel about musicals). Maybe Britney Spears’s “Oops! . . . I Did It Again” meets Guns N’ Roses’s “Welcome to the Jungle.” The same rhetoric was re-emerging, only now it was wilder and, also, everywhere. Social media allows the ideas underpinning both anti-feminism and post-feminism (the idea that we’re past the need for feminism) to spread and to connect, and the anti-feminist movement—and its many octopus arms—have grown beyond the usual suspects. [...] ” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 21)

De auteur staat ook stil bij een grote groep stemmen die zich expliciet distanciëren van het woord feminisme / zich expliciet geen feminist noemen: volgens onderzoek in de VS uit 2013 blijkt namelijk dat de helft van de vrouwen zichzelf niet als feminist beschouwt wanneer er geen definitie wordt gegeven van feminisme en dat vijf percent zichzelf anti-feminist noemt. Wanneer het jaar nadien wel een definitie van de term wordt gegeven daalt het percentage, maar is er nog steeds 30% dat zich expliciet geen feminist noemt. Ze tracht dan ook te achterhalen waar deze houding  tegenover feminisme vandaan komt.

“I’ve never before seen such a blanket rejection of feminism from those who actually have a vested interest in seeing it achieve its goals. To me, these women are harder to explain away. I can’t credibly claim they are all misogynists, and too many of them are not traditional, right wing, or even remotely devout. I also can’t quite convince myself they are all under the big, fat, hairy thumb of men or are misguided, approval-seeking drips.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 21)

Ze deelt antifeministische vrouwen op in precaire feministen, postfeministen en antifeministen. Toch blijkt al snel dat ze in de praktijk niet altijd makkelijk binnen deze nogal theoretische categorieën te plaatsen vallen. Die bieden de lezer een helder kader en handvatten in het bestuderen van het fenomeen, maar zijn geen mal waar iedereen die zich distantieert van het feminisme in past. In deel twee van het boek gaat ze voornamelijk in op de antifeministen: vrouwen die zich expliciet kanten tegen het feminisme en een meer actieve rol opnemen in het mobiliseren tegen feminisme.

Uitdagingen binnen het feminisme

McKeon zoomt ook in op uitdagingen binnen het feminisme zelf en hoe die mogelijks ook antifeminisme voeden. Ze stelt de oncomfortabele vraag: ‘als vrouwen zich niet aansluiten bij het feminisme, wat is er dan mis mee?’ (vrij vertaald). Daarbij is ze constructief kritisch voor de feministische beweging: ze analyseert en bekritiseert waar feminisme in de fout is gegaan, en hoe feminisme van daaruit kan groeien om zich te blijven inzetten voor gendergelijkheid.

Zo stelt ze dat de feministische beweging niet altijd inclusief was en is. Ze is daarbij kritisch voor een gedateerd wit-feministisch perspectief dat geen of beperkt oog heeft voor verschillende ervaringen en belangen. Ze problematiseert het veralgemenen van ervaringen en de focus op één oplossing voor alle vrouwen, een mechanisme dat ze beschrijft met de term ‘universalisme’. Daarnaast bekritiseert ze trans-exclusie binnen de feministische beweging en het gebrek aan oog voor en inclusie van vrouwen met een beperking, vrouwen in sekswerk, vrouwen op het LGBTQ spectrum en iedereen die niet aan de maatschappelijke norm voldoet. Volgens McKeon leidt feminisme onder geïnstitutionaliseerde exclusie waardoor heel wat vrouwen zich uitgesloten en verlaten voelen.

“White women especially were guilty of pancaking all women’s experiences together, flattening out differences and erroneously adopting a skewed Muskeeteers all-for-one mentality.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 15)

Ook de beperkte aandacht van feminisme voor hoe het patriarchaat ook mannen beïnvloedt, hoe gendernormen ook een negatieve invloed hebben op jongens en mannen, en de niet-verwelkomende houding naar mannen binnen de feministische beweging worden door McKeon aangehaald als één van de kritieken op feminisme.

“Feminism has done a not-hot job of advocating for men and boys; we were too busy fighting for women. But men do face gender restrictions and damning expectations under the patriarchy, of course.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 7)

De auteur gaat ook in op de verdeeldheid tussen verschillende feministische golven en generaties, waarbij feministen elkaar aanvallen en elkaars standpunten en intenties in vraag stellen. Ze stelt ook in vraag of het zinvol is om te blijven spreken over feministische golven, omdat deze chronologische opvatting noch de verschillen tussen bewegingen in dezelfde golf, noch de gelijkenissen over feministische golven heen erkent. Het zorgt ervoor dat we gemeenschappelijke doelen - zoals abortusrechten, gelijk loon en het beëindigen van geweld op vrouwen - uit het oog verliezen. Dit alles zorgt volgens de auteur voor een gevoel van ‘gebroken zusterschap’ (‘broken sisterhood’) waarbij feministen ook elkaar bevechten.

“I’d asked a feminist about ten years older than me why the sisterhood seemed fractured. She’d answered immediately and ominously: ‘Feminists eat their young’. (...) The movement has split along different points of view, old and new. The feminist waves are all crashing into one another, and we’re in turmoil. As much as older feminists can seem surprised and baffled by younger feminists, the lines aren’t strictly generational; they’re ideological. One woman’s feminism can seem as different from another’s in the same way Cheerios barely resemble Lucky Charms—both cereal in name only.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, pp. 42-43)

Deze geïnstitutionaliseerde exclusie en gebroken zusterschap hebben als gevolg dat mensen zich afkeren van de feministische beweging. De verdeeldheid binnen de feministische beweging - zo beargumenteert McKeon - geeft  munitie aan de antifeministische beweging: ‘Tijdens het groeien, stagneren, falen en verder groeien van de feministische beweging - zoals alle bewegingen - reageert het antifeminisme en bouwt het op de rusteloosheid en ontevredenheid van het feminisme’ (vrij vertaald, p. 29).

“A war was brewing within the movement, between women who believed feminism already included everyone it needed and those who knew it did not. No wonder the anti-feminists were gaining traction: we were handing out ammunition like free candy and helpfully showing them where to point the gun.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 17)

De rol van vrouwen in de antifeministische beweging(en)

“Women are leading the fight against feminism and women’s rights. The question is, why?” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, flaptekt)

Waarom de ‘andere stem’ ertoe doet

McKeon voerde interviews uit met vrouwen binnen de antifeministische beweging om inzicht te krijgen in hun motieven, denkkaders, attitudes en handelen. Tijdens haar onderzoek kon McKeon echter ook rekenen op heel wat weerstand van mede-feministen: ze kreeg te horen dat ze een betere feminist zou zijn als ze geen aandacht zou spenderen aan deze stemmen. Toch oppert McKeon om deze stemmen niet te negeren, maar wel te begrijpen,  geziende populairiteit van sociale media en de digitale mogelijkheden tot groeperen en mobiliseren, maar ook om het feminisme verder te informeren en te wapenen tegen tegenstanders.

“As I delved deeper into the anti-feminist movement and continued interviewing women who appeared to advocate against their own rights, I often encountered the argument that I’d be a better feminist if I left them alone. By paying attention, my critics (and loved ones) argued, I legitimized them. I understand the concern. We hope that if we don’t pay attention to people whose ideas we find repugnant, they will disappear, silently slinking away until - poof! - they have no public platform and thus no power. This unfortunately ignores tha fact that online communities and social media enable the viral dissemination of ideas without any help at all from mainstream media. [...] As a journalist, I’ve always believed the real danger comes in ignoring and dismissing, particularly when we don’t like what we uncover. If we ignore these ideas we don’t like, they don’t go away; they fester unchecked. We can’t engage with something, critically or otherwise, if we pretend it doesn’t exist.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, pp. 13-14)

Weerstand tegen feminisme: een diversiteit aan stemmen 

F-woord: De afwijzing van het woord feminisme door precaire- en postfeministen

Volgens McKeon zijn er twee groepen van vrouwen die het woord feminisme afwijzen zonder zich uitdrukkelijk te mobiliseren tegen feminisme: de precaire feministen en de postfeministen. Precaire feministen ondersteunen gendergelijkheid als principe, maar identificeren zich niet met het woord feminist. Zij geven aan dat ze voor gelijke kansen voor mannen en vrouwen zijn en dat beide gelijk behandeld moeten worden, maar gebruiken daarvoor niet het F(eminisme)-woord. McKeon beschrijft ze in haar boek als ‘Ik ben geen feminist, maar…’. Ze tonen wel een ontevredenheid met de huidige positie van vrouwen in de maatschappij en vinden wel dat er nog steeds werk moet gemaakt worden van meer gendergelijkheid, maar niet onder de noemer van feminisme. De auteur wijdt dit aan een negatief imago en zelfs stigma van het woord feminisme, dat  geassocieerd lijkt te worden met stereotype ideeën over feministen als ‘mannenhaters’ en ‘kwade feministen’, naast het feit dat feminisme onvoldoende representeert wat deze vrouwen bezighoudt.

“Many women, it seems, believe that feminism is for angry old man haters, as outdated and unhelpful as shoulder pads. And they see a strong need for better social policy and political movement to help women, which suggests that women believe we may not have achieved equality yet. This, I think, more than anything else explains how we really arrived at that now infamous saying, “I’m not a feminist, but . . .” We’re afraid and maybe a little apathetic, and some days we think we made it, but deep down inside we also know better.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 34)

Voor postfeministen daarentegen is de feministische strijd al gestreden. Ze geven aan dat feminisme verouderd en achterhaald is, en ze zich daarom niet als feminist beschouwen. Volgens deze stemmen zijn we beland in post-feminisme: een tijdperk nà het feminisme. Zij geven aan dat de feministische beweging ooit nodig was, maar gendergelijkheid ondertussen al lang bereikt is (door de auteur omschreven als ‘feministisch tomorrowland’) en feminisme dus niet meer nodig is. Dit alles beschrijft de auteur als de postfeministische leugen.

“Today, evidence all around us shows that women see feminism as a tool for their mothers’ and grandmothers’ apron pockets, but it is not for them. I would love for the women who believe we are in a post-feminist world to be right. I want nothing more than for all the women who have dedicated their lives to feminism to retire and sip piña coladas on a beach while women and girls everywhere enjoy the fruits of their labor: equal pay, lives free of violence, equal representation in positions of political power, absolute reproductive rights, harassment-free working environments, and about a bazillion other things. But I just don’t see that paradise yet.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 24-25)
Antifeminisme: de bewuste en expliciete mobilisatie tegen feminisme

Een derde categorie zijn de antifeministen: zij die zich bewust en expliciet mobiliseren tegen feminisme. Ook dit is geen homogene groep: hoewel ze zich actief inzetten tegen het feminisme, doen ze dit op verschillende manieren. Zo bespreekt McKeon onder meer de feMRA vrouwen die zich inzetten voor mannenrechten; vrouwen die zich mobiliseren voor het idee van de traditionele huisvrouw (ook tradwives genoemd, maar de auteur gebruikt deze term niet); vrouwen die ‘GamerGate’ en de intimidatie van vrouwen in STEM steunden; vrouwen die zij-aan-zij staan met plegers van seksueel geweld en zich mobiliseren tegen de rechten van slachtoffers en overlevers van seksueel geweld; tieners die zich mobiliseren tegen abortus (zogenaamd ‘pro leven’ / pro-life activisten); en #NEWfeminism. In deze RoSa leest zoomen we voornamelijk in op de feMRA, traditionele huisvrouwen en #NEWfeminism.

McKeon bespreekt deze weerstand aan de hand van vele voorbeelden uit interviews met verschillende populaire figuren binnen de antifeministische beweging, belangrijke (sociale) media kanalen, events en beschikbaar onderzoek. Gezien de focus van het boek komen deze voorbeelden uit de VS en Canada. 

FeMRA: vrouwen die zich mobiliseren voor mannenrechten

FeMRA is een afkorting die verwijst naar antifeministische vrouwen die mannenrechtenactivisten (MRA) zijn. Deze vrouwen geven - net zoals hun mannelijke MRA collega’s - aan dat feminisme zich niet inzet voor gendergelijkheid maar wel (verkeerdelijk) inzet voor de positie van vrouwen. Volgens (fe)MRA hebben mannen in onze maatschappij een slechtere positie en zijn zij de dupe van feminisme. Ze mobiliseren zich dan ook voor de rechten van mannen.

“Janice Fiamengo, an anti-feminist University of Ottawa English professor [...] would go on to hit, in under three minutes, all the major pillars of the men’s rights and anti-feminist movements: that men have lost their status and their jobs, that nobody cares about the rape of men in prisons, that there are no shelters for battered men, that men have to accept discrimination in government and public sector hiring competitions, that they’re denied the right to father their children, that they’re treated unfairly in divorce. Fiamengo assured the crowd that men suffered many more other injustices she did not have time to name.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 60)

De MRA ontstond eind 1800 als directe reactie tegen het feminisme (zie p. 85 en verder voor de geschiedenis). Ondanks de misogyne basis en kern van de MRA, heeft de beweging actief ingezet op het actief mobiliseren van vrouwen door hen niet enkel te betrekken, maar ook erkenning te geven, prominente rollen te bedelen en spreekruimte te geven op events of online platform. Volgens McKeon spelen feMRA een belangrijke rol in het mainstreamen van Men’s Rights Movements (MRA).

“Charismatic women orators. Who better to tell the world feminism should be dead?” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 84)

Volgens McKeon is de logica achter MRA erg effectief omdat het geen alternatieven biedt maar in de plaats daarvan de huidige status quo als de meest ‘natuurlijke’ uitkomst  aanvaardt. Daarnaast zijn er ook heel wat vrouwen en bewegingen die voortbouwen op het narratief en de literatuur van de MRA zonder zich ermee te associëren: het gedachtengoed en de retoriek van de feMRA krijgen zo een bredere ingang en zorgen voor (overwachtse?) allianties.

De huisvrouw: retro-revival en de verheerlijking van traditionele genderrollen
“Feminist groups like to pretend that women can have it all without sacrificing time with their families. This is false and most women know it. So: women + independence - family + work = :-(“ Carry Lukas in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 96)

In het boek gaat McKeon ook in op fricties tussen vrouwen onderling rond het moederschap. Volgens de auteur bestaan er stereotiepe beeldvorming en maatschappelijke controverse over werkende moeders en kinderloze carrièrevrouwen enerzijds (die zogezegd deel uitmaken van ‘Team Feminist’) en huismoeders anderzijds (die zogezegd niet feministisch zijn).

McKeon geeft aan dat binnen de antifeministische beweging het idee leeft dat als het stigma van thuisblijven voor vrouwen zou worden opgeheven, de meerderheid van de vrouwen zou kiezen om thuis te blijven en de meeste mannen zouden kiezen om te gaan werken. De twee grootste aanklachten van antifeministen ten aanzien van feministen zijn dan ook dat deze ‘natuurlijke’ keuze volgens hen momenteel gestigmatiseerd wordt enerzijds en anderzijds dat het feminisme een onrealistisch beeld verkondigd dat vrouwen ‘alles kunnen combineren’, maar hiervoor onvoldoende ondersteuning krijgen.

“What we’re left with is a converging narrative in which both antifeminists and postfeminists argue that feminism has done its job by securing women the ‘choice’ to stay at home. To Them, fighting for better treatment, more representation, and incresed family-friendly policies in the workplace are tipping the scales too far the other way (nadruk door auteur gelegd). Feminism is seen as turning women into men; as disparaging stay-at-home mothers; as forcing women into roles they don’t necessarily want. Women see or experience firsthand the stress that comes from juggling work and life and blame feminism for putting them there.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 96)

McKeon geeft aan dat vrouwen die kiezen om thuis te blijven voor het eerst in jaren terug in opmars zijn. Deze tendens wordt vaak gekaderd als een positieve en vrije keuze om thuis te blijven (‘opt out’), vaak in lijn met het argument voor deze ‘natuurlijke keuze’ zoals hierboven beschreven. Onderzoek toont echter aan dat dit beeld geromantiseerd en te rooskleurig is. Er zijn namelijk ook heel wat push-out factoren die vrouwen uit betaalde jobs duwen en er indirect voor zorgen dat ze deze keuze maken: moeilijkheden met work-life balance, het niet vinden van een job, hoge kosten van kinderopvang versus lage inkomstenjobs, enzovoort. Ook heel wat werkende vrouwen blijken te kiezen voor minder verantwoordelijkheden of deeltijds werken om werk en gezin in balans te houden. McKeon geeft aan dat het vrije-keuze argument deze structurele barrières niet erkent.

“Perhaps the most damaging part of the Opt Out storyline is that it excuses gender discrimination under the rubric of ‘choice’. There is another story to be told, far different from that of educated women blithely ‘choosing’ to stay home: that women are not pulled out of the workforce by their biological need to care for their children but are often pushed out by maternal wall bias and discrimination against mothers at work.” Center for WorkLife Law at the University of California, in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 114)

Het idee van een terugkeer naar de traditionele huisvrouw bouwt volgens de auteur op een valse nostalgie die historisch incorrect is: het negeert namelijk dat vrouwen in de jaren 1950 ook werkten omdat ze dit wilden of om economische redenen. Het schetst ook een eenzijdig beeld van de gelukkige huisvrouw, zonder oog voor de socio-economische en mentale problemen die huisvrouwen ervaarden in de jaren 1950 en de daarmee gepaard gaande opkomst van het gebruik van kalmerende middelen en antidepressiva door huisvrouwen. Ook de historische kadering van feminisme is volgens haar incorrect: feministen uit de jaren 1960 en 1970 wilden de huisvrouw niet afschaffen, maar net ook voor haar een betere positie bestendigen. Volgens McKeon moeten we niet terugkeren naar het idee van de huisvrouw,maar wel onze ideeën over huishoudelijk werk, betaald werk, mannelijkheid en vrouwelijkheid radicaal herdenken.

“Holly Connors, the women being the blog Modern Day ‘50s housewife, told me that she believes ‘parts of the feminist movement have hurt our society’ and she wants women to know they can leave their careers to be mothers and housewives. Her goal is to re-teach the ‘lost art of being a family matriarch’, and while her feelings on the f-word are mixed, she largely blames feminism for the supposedly tarnished view of housewives now.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 122)
#NEWFeminism: feminisme herdefiniëren en complementariteit zegevieren

Een andere groep die weerstand biedt tegen het feminisme is - ondanks wat de naam  doet vermoeden - de New Feminism beweging. Gestoeld op een eerder traditioneel conservatisme willen ze het woord feminisme claimen en een nieuwe betekenis geven: volgens hen heeft feminisme het juiste pad verlaten en zou het zich beter focussen op het unieke van het vrouwelijke en de complementariteit van mannen en vrouwen. McKeon beschrijft wat ze las op een protestbord over nieuw feminisme van tieners:

“I scanned through a pamphlet at the booth, which was bordered by still more young girls, trying to master my poker face. ‘Old feminism,’ read the pamphlet, ‘is based on the idea that men and women are interchangeable and that women have been unfairly held back from achieving their potential in society because of their role as mothers in the home.’ (Oh, geez.) ‘New Feminism,’ the pamphlet explained, ‘views femininity through a lens of hope and joy. We honor the unique feminine genius—the way women think, perceive, and love as women—and celebrate that these strengths are compatible with the strengths of others.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 207)

De focus van New Feminism ligt erg op het vrouwelijke en op een ‘pro-vrouw’ narratief, als verschillend van en complementair aan het mannelijke. Een van deze vrouwen getuigt: “Ik hou ervan om te zeggen dat ik vrouwelijk ben. En daarmee bedoel ik dat ik mijn vrouwelijkheid omarm, en dat ik niet geloof dat vrouw-zijn een hindernis vormt voor gendergelijkheid.” (vrij vertaald, p. 209). Nieuwfeministen leggen een grote focus op het vrouwenlichaam en moederschap en maken een deel uit van de anti-abortusbeweging.

Wat de verschillende stemmen van weerstand verbindt

Doorheen het boek geeft McKeon inzicht in de gelijkenissen tussen verschillende vormen van weerstand tegen feminisme. Zo vinden heel wat van deze vrouwen dat feminisme geen nut meer heeft in Noord-Amerika en vaak zelfs ‘te ver’ is gegaan. Volgens deze vrouwen maakt feminisme vrouwen tot eeuwige slachtoffers die altijd meer willen. Ze zijn van mening dat feminisme vrouwen een passieve  slachtofferrol toebedeelt, hen hulpeloosheid aanleert en weinig ruimte laat voor hun   empowerment. Tegelijkertijd stellen ze dat het mannen onderwaardeert, viseert en demoniseert. Ze bekritiseren ondermeer positieve acties op de werkvloer en verzetten zich tegen bewustmakingscampagnes die zich richten op plegers van seksueel geweld.

“Feminism encouraged women to play the victim, always complaining about things they didn’t have or ways in which they thought they weren’t treated fairly, and women were, quite frankly, done with being victims. Victimhood was a lie, and they were done being lied to. In North America, women had access to the same rights as men, at least on paper; if they couldn’t make it happen, it was their own fault. Feminists were ‘snowflakes’ demanding special attention and melting under criticism. As Tomi Lahren claimed in 2017, feminists had ‘a victimhood mentality and a snowflake exterior.’ They were pathetic.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 102)

Daarnaast focussen deze vrouwen zich ook op veranderende genderrollen en wensen ze een terugkeer naar of waardering voor zogenaamde ‘natuurlijke’ rollen voor mannen en vrouwen. Meermaals in het boek wordt er door de vrouwen beargumenteerd dat bepaalde sectoren en huishoudelijke rollen nu eenmaal meer vrouwen aantrekt dan mannen. Een these die steevast gevolgd wordt met de vraag: hoe ver wil het feminisme nog gaan om mensen  in rollen te duwen die ze niet willen opnemen? Dit argument van natuurlijke verschillen oftewel biologisch determinisme wordt gebruikt om de status quo te behouden of terug te keren naar een achterhaald maatschappijbeeld.McKeon geeft aan dat dit denkbeeld  systemische drempels negeert en alles herleid en beperkt tot (onbelemmerde) persoonlijke keuzes.

“How far are you willing to push people to do things that they otherwise would not do? If everybody has the same choices, and they’re happy with those choices, then what injustice has been done?” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 104)

Een ander veelgehoord sentiment is dat feminisme vrouwen ‘gebrainwashed’ heeft in het willen van een carrière, en de mythe heeft gecreërd dat vrouwen ‘alles moeten kunnen’  en ‘alles tegelijkertijd kunnen hebben’: een goede huisvrouw en moeder zijn én carrière maken. Volgens hen is dit een mythe die veel vrouwen ontevreden maakt en ‘onnatuurlijke’ dingen vraagt van vrouwen. In plaats van de  maatschappij in vraag te stellen en te pleiten voor een samenleving die het evenwicht tussen betaalde arbeid en gezin ondersteunt, grijpen deze vrouwen terug naar een blind  nostalgisch sentiment en de zogenaamde eenvoud van traditionele genderrollen. Ook al geloven veel van deze vrouwen in (het belang van) keuzevrijheid voor vrouwen en bedanken ze het feminisme hiervoor, geloven ze eveneens dat feminisme ook de wereld heeft veranderd op een manier die niet wenselijk is. Zo zou onder meer de evolutie naar het tweeverdienersgezin te wijten zijn aan het feminisme. Daardoor kunnen vrouwen niet meer bij hun gezin blijven en worden huisvrouwen gestigmatiseerd. Ze zijn ervan overtuigd dat als vrouwen kunnen kiezen, ze zullen kiezen voor traditionele genderrollen waarbij vrouwen huishoudelijke en zorgende taken opnemen.

“The worst lie that anti-feminists have sold isn’t that feminism has brainwashed women into wanting careers and spurning motherhood the longer we believe and promote the narrative that most women all want the same thing, and in particular the thing they’re most traditionally supposed to want, the harder it will be for us to gain the social and structural support to achieve whatever “having it all” means to us, whether it’s at work, at home, or both.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 118)

McKeon is duidelijk zoekende in het vertellen van deze verhalen, zonder deze ideeën te herbevestigen en meer aanhangers te geven. Ze balanceert tussen begrip voorde vrouwen die weerstand bieden tegen feminisme enhun argumenten in perspectief plaatsen en waar nodig counteren vanuit een feministisch perspectief. Soms doet ze dit op een journalistiek afstandelijke manier, soms op een feministisch strijdbare manier, maar altijd scherp. Ze concludeert haar analyse als volgt:

“These backlash movements are appealing precisely because they pin both success and failure on the individual. It’s a heady mix of choice and can-doism that allows women to claim their own empowerment while not acknowledging what keeps others from claiming theirs. I don’t believe anti-feminists and post-feminists truly want the worst of the Dark Ages for women, or that pop feminism only cares about white, middle-class women. But I do believe they work in their own way to protect a system that has given them power and protected their values while maintaining very clear roles—it promises them certainty in a time when uncertainty blooms like weeds. And I do believe we can do better. It’s more important than ever for us to keep making more bread, until all our baskets runneth over.” Lauren McKeon in F-Bomb: Dispatches From the War on Feminism (2018, p. 258)

Naar een nieuw feminisme: toekomstperspectieven

McKeon sluit af met een toekomstperspectief waarin feminisme evolueert en leert uit deze analyse. Ze pleit voor een meer inclusieve en intersectionele invulling van feminisme dat verschillende vormen van uitsluiting en de pluraliteit van de feministische beweging erkent. Een feminisme dat aansluit bij de huidige maatschappelijke uitdagingen en toegankelijk en verwelkomend is voor nieuwe feministen in plaats van (elitaire) barrières opwerpt en  afschrikt. Een feminisme dat meegaat met de tijd en gebruik maakt van sociale media en alle soorten van mobilisatie - ook online mobilisatie en hashtag activisme  - erkent en waardeert.  Het boek biedt welt een ideologische visie op de toekomst van het feminisme maar bevat helaas weinig concrete voorstellen.


Meer weten?

Aanraders uit de RoSa-bibliotheek:

#RoSaleest #Uitgelezen #Lente #2024 #Antifeminisme #VS
Terug naar overzicht

Deze website maakt gebruik van cookies om uw gebruikservaring te optimaliseren. Door op ‘Ik ga akkoord’ te klikken of door gebruik te blijven maken van deze website, gaat u akkoord met het plaatsen van deze cookies. Wil u meer weten over cookies? Meer info

Ik ga akkoord