Marieke Vervoort
Belgische topatleet en paralympische wereldkampioen
Marieke "Wielemie" Vervoort (1979-2019) is een Belgische topsporter, wereldkampioen en internationeel gekend sporticoon die op 28 oktober 2019 overlijdt aan een ongeneeslijke spierziekte. Ondanks haar niet evidente medische toestand heeft ze meerdere belangrijke sportprestaties op haar palmares staan, waaronder verschillende medailles op Olympische Spelen en Wereldkampioenschappen. Eén van de absolute hoogtepunten van haar carrière is ongetwijfeld haar gouden medaille op de 2012 London Paralympic Games in de discipline T52 100m wheelchair race. Datzelfde tornooi wint ze ook de zilveren medaille in de discipline T52 200m wheelchair race. Dit doet ze in een Europees record. Op het WK atletiek voor paralympiërs in 2015 in Doha, Qatar behaalt Vervoort goud op de 100, 200 en 400 meter.
Zeldzame ziekte doet haar in rolstoel belanden
De uit Diest, Vlaams-Brabant afkomstige Vervoort leidt aan een erg zeldzame, ongeneeslijke spieraandoening waardoor ze in 2000 in een rolstoel belandt. Tijdens haar revalidatie komt ze in aanraking met verschillende paralympische disciplines die ze vanuit een rolstoel kan beoefenen. Vervoort, die er absoluut de vrouw niet naar is om bij de pakken te blijven zitten, is meteen verkocht. Sporten en Marieke Vervoort, het zal een gouden huwelijk blijken. Initieel focust ze zich op rolstoelbasket. Ze sluit zich aan bij een ploeg met verder enkel mannen, maar staat er in haar eigen woorden "zeker haar mannetje". Ze beoefent de sport graag, maar haalt er naar eigen zeggen niet voldoende voldoening uit. Al snel schakelt ze over naar triatlon.
Bron foto: DirkVE, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons
Een geboren triatleet
In de triatlon gaat het snel voor Vervoort. In 2004 neemt ze deel aan haar eerste triatlon. Twee jaar later is ze al wereldkampioen kwart afstand AWAD in de categorie handbiken op het WK in Lausanne, Zwitserland. Het jaar daarop wint ze opnieuw goud op het WK in het Duitse Hamburg, ditmaal eindigt ze niet alleen eerste in haar eigen categorie, maar eerste van alle categorieën samen.
In 2007 neemt Vervoort deel aan haar eerste Iron Man op Hawaï. Hoewel ze deze niet volledig zal voltooien (ze komt bij het tweede onderdeel buiten tijd aan), ontvangt ze niet veel later toch de award Trots van Vlaanderen als "doorzetter van het jaar".
Afscheid van een grote liefde
In 2008 moet Vervoort noodgedwongen afscheid nemen van haar grote liefde de triatlon. Na een zware opstoot van haar aandoening blijkt de sport niet langer een reële mogelijkheid. Opnieuw blijft Vervoort niet bij de pakken zitten. Ze gaat op zoek naar wat wel nog mogelijk is.
2009 zal voor Vervoort het jaar worden waarin haar prestaties echt bekend worden bij het grotere publiek. Ze publiceert een boek Wielemie, sporten voor het leven en er verschijnt een TV-documentaire over haar leven. Op sportief vlak probeert Vervoort nieuwe disciplines uit. Op één of andere manier blijkt ze gewoon goed te zijn in elke sport. Ze gaat van start met blokarten en marathons wheelen. In 2011 wordt ze op het EK blokarten tweede in de categorie Fly. Ook in de wheelersport haalt Vervoort diverse podiumplaatsen.
Atletiek levert haar medaille na medaille
Wanneer Vervoort atletiek ontdekt, lijkt alles (opnieuw) in z’n plaats te vallen. Vanaf mei 2012 zal ze het ene record na het andere verbreken op diverse afstanden in de haar toegekende T52 categorie.
100, 200, 400 of 800 meter, er is niets dat "Wielemie" niet kan. Op de Belgische Kampioenschappen van juli 2012 in Lier vestigt Vervoort een Europees record op de 100, 200 en 400 meter, en zelfs een wereldrecord op de 800 meter.
Datzelfde jaar neemt Marieke Vervoort deel aan de 2012 London Paralympic Games. Ze behaalt er goud in de discipline T52 100m wheelchair race en zilver in de discipline T52 200m wheelchair race. Dit laatste doet ze opnieuw in een Europees record. Ze krijgt een staande ovatie van de toeschouwers. Ook bij thuiskomst in België wordt ze – terecht - als een ware heldin onthaald. Later dat jaar wordt ze bekroond met het Sportjuweel en de titel "Paralympiër van het jaar". Die laatste titel krijgt ze ook in 2015 toegekend.
Erkenning voor een uitzonderlijke atlete
Als erkenning voor haar uitzonderlijke prestaties op de Paralympische Spelen het jaar voordien, mag Vervoort in november 2013 de titel van Grootofficier in de Kroonorde ontvangen uit handen van koning Filip en koningin Mathilde, een hele eer. Twee jaar later wordt ze door de Vlaamse Bond van Sportjournalisten uitgeroepen tot Vlaamse Reus, een erkenning voor de beste Vlaamse sporter. Ook buiten Vlaanderen en België groeit Vervoort uit tot een rolmodel.
De Spelen van Rio 2016 als laatste grote veldslag?
In aanloop naar de spelen van Rio, Brazilië in 2016, begint Vervoorts ziekte steeds meer op te spelen. Ze denkt luidop na over euthanasie. Toch zet ze door. Ze beschouwt de spelen in Rio als haar laatste wens. Het lukt haar om aan de Spelen deel te nemen. Daar blijft het trouwens niet bij. Vervoort behaalt er opnieuw twee medailles: een zilveren plak op de 400 meter en een bronzen medaille op de 100m. Op 11 juli 2016, de Vlaamse feestdag, ontvangt Vervoort daarop het Ereteken van de Vlaamse Gemeenschap uit handen van minister-president Geert Bourgeois.
De andere kant van de medaille (2017)
In 2017 brengt Vervoort haar tweede boek uit: De andere kant van de medaille. Daarin vertelt ze over haar ziekte en de impact ervan op haar leven. Ze heeft het ook uitgebreid over het moeizaam en vaak erg pijnlijke parcours dat ze af moest leggen naar de paralympische spelen in Rio en kondigt er ook in aan dat ze, wanneer medicatie ontoereikend zal blijken te zijn, voor euthanasie wenst te kiezen.
Expo 100% Wielemie
Van mei tot september 2018 kon je in het Sportimonium (het sport- en olympisch museum in Hofstade) terecht voor een tijdelijke expo rond het leven en de topsportcarrière van Marieke Vervoort. Een beperkt deel van de collectie is daarna te bewonderen in de permanente tentoonstelling van het museum. Sowieso is een focus op haar carrière het exposeren waard.
Vervoort is een klasbak, ongeacht de sporttak of discipline, en ondanks (of dankzij?) een ongeneeslijke spierziekte. Van een rolmodel gesproken.
Euthanasie
Op dinsdag 22 oktober 2020 is het genoeg geweest voor Marieke. De constante strijd met haar lichaam wordt haar uiteindelijk te veel. Ze kiest voor een naar eigen aanvoelen waardig afscheid, door middel van euthanisie, op een moment dat het voor haar genoeg is en dat ze de keuze nog zelf kan maken.
Wie een laatste groet wil brengen aan Marieke Vervoort kon dat op maandag 28 oktober 2019 in Hof te Rhode in Schaffen. Haar begrafenis vond plaats in intieme kring. In het stadhuis van Diest wordt een rouwregister geopend (met ook een online versie).
Internationale postmortem documentaire
In mei 2021 wordt aangekondigd dat de Amerikaanse documentairemaker Pola Rapaport het leven en de carrière van Marieke Vervoort naar het grote scherm zal brengen. De documentaire draagt de titel The Life and Death of Marieke Vervoort en ontvangt 30.000 produtiesteun avn het Vlaams Audiovisueel Fonds. Wanneer de documentaire te zien zal zijn, is voorlopig nog niet geweten.
In de pers:
- Internationale documentaire over atlete Marieke Vervoort in de maak (De Standaard, 10/05/2021)
- Rolstoelatlete Marieke "Wielemie" Vervoort is overleden (Sporza.be, 22/10/2019)
- Paralympisch kampioene Marieke Vervoort overleden (Sport/Voetbalmagazine, 22/10/2019)
- ‘Iedereen moet erop klinken dat ik zo’n geweldig leven heb gehad’: Marieke Vervoort, een moegestreden positivo (De Morgen+, 23/10/2019)
- Een laatste race met een glas cava in de hand (De Standaard+, 23/10/2019)
- Marieke Vervoort: Paralympian ends life through euthanasia at age of 40 (BBC News, 23/10/2019)
- Marieke Vervoort dead: Belgian Paralympics champion ends her life by euthanasia at the age of 40 after decades of pain (The Sun, 23/10/2019)
Meer lezen?
- Marieke Vervoort: de andere kant van de medaille / Karel Michiels & Marieke Vervoort, 2017
- Paralympische Spelen 2016 Rio de Janeiro / Martien de Man, 2016
- Wielemie, sporten voor het leven / Marieke Vervoort, 2012